چيزي كه آدم رو پير مي كنه، گذر زمان نيست، حرف نزدنه. مگه آدم چقدر مي تونه حرف رو حرف بذاره و بريزه ي توي خودش؟ كلمه روي كلمه بچينه و شهر و كوچه هاش رو بالا پايين كنه؟ آدم هر چقدر صبور، هر چقدر توو دار، يه جايي بالاخره كم مياره. يه جايي مي بيني خسته اي از اين خودت و خودت بودن، از اين بي شنونده بودن. مثل آدم در حال سقوط، دست ميندازي كه فقط پيداش كني.. در حد دو كلمه.. در يه سلام و خداحافظي ساده، در حد اينكه فقط به خودت قوت قلب بدي كه آروم باش، يكي هست. اينكه مثل اسپند روي آتيشي، اينكه هر بيست ثانيه يكبار گوشيت رو چك مي كني، اينكه آدم به آدم خيابونها رو مي گردي تا پيداش كني.. يعني حرف داري.. حرف. تووي زندگي هر آدمي، بايد كسي باشه تا حرفهايي كه دلت نمي خواد ديگران بدونن رو بهش بگي.. كسي كه خيلي مهم نباشه كيه و كجاس. فقطِ فقط بودنش مهم باشه.... بايد كسي باشه كه بهش بگي ، يه لحظه صبر كن، منو ببين.. هيچي نگو عزيزم ، هيچي.. فقط گوش كن. حرف دارم.. حرف.
حرف نزدن، آدم رو پير مي كنه
نظرات شما عزیزان:
دکتر مثبت
ساعت23:49---13 ارديبهشت 1395
دروغ بزرگــــیست که زمان همه چیز را حل میکند ، زمــــان فقط موهایمان را سفید
زخمهایمان را کــــهنه
دردمان را بزرگــتر
دلــــتنگیمان را بیشتر
روزگارمان را سیاه تر میکند
بیـــــــزارم از هر دردی که درمانش\"زمــان\" اســـت!!!
زمـــانی که دق میدهدتا بگذرد
|